Anastazja Evangelina Leneaure

  Anastazja urodziła się i pierwsze lata życia spędziła w nieboskłonie, skąd pochodzi. Z krwi jest anielicą, co gwarantuje jej nieśmiertelność w kwestii wieku, lecz niedawno odkryła prawdę o sobie: nie jest czystokrwistym aniołem. Jest mieszanką anioła z hipnotyzerem, choć w wyglądzie zewnętrznym uwydatnia się tylko niebiańska rasa. Należy do tych osób, które są trwale zakonserwowane pod jedną, niezmienną postacią. Wygląda na dwudziestotrzylatkę, za taką także się podaje, pomimo upływu czasu. Tak naprawdę urodziła się w roku tysiąc sześćset dwudziestym pierwszym i ma obecnie sto sześćdziesiąt osiem lat. Do Vitrum trafiła z tysiąc siedemset osiemdziesiątego trzeciego czasu rzeczywistego. W mieście przebywa od sześciu lat.

  Anastazja jest całkiem wysoką (171 cm), bardzo szczupłą kobietą o naprawdę wątłej, filigranowej posturze i delikatnym, anielskim wyglądzie, co gwarantują jej geny. Długie, szczupłe nogi, wystające kości miednicze, wąziutka talia, mała klatka piersiowa, niewielki biust. Mocno zarysowane obojczyki, żebra prześwitujące pod skórą w trakcie ruchu. Smukłe ręce, wąskie dłonie, kościste palce. Twarz delikatna, urocza, z wyraźnymi kościami policzkowymi, delikatnie zaróżowione usta. Czerń tęczówek mocno kontrastująca z bardzo bladą, białawą skórą, która niekiedy przybiera trupi odcień. Włosy gęste, lekko falowane, siwobiałe, niegdyś długie niemal do kostek, teraz ścięte do wysokości łopatek i zazwyczaj noszone w kucyku lub niedbałym koku. Anielica porusza się lekko, cicho, płynnie, wydaje się być istotką niezwykle kobiecą, pełną uroku, wdzięku i piękna. Krucha wizualnie, przez wielu uważana za zbyt chudą.
  Lubuje się w ubraniach w białej tonacji, coraz częściej porzuca je jednak na rzecz ciemniejszych, bardziej praktycznych kolorów. Zazwyczaj chodzi ubrana wygodnie, lekko, nawet w chłodniejsze dni rzadko zakłada ciepłe rzeczy. Do paska po obydwu stronach przymocowane ma pistolety, po lewej stornie dodatkowo nosi pochew na szablę, a po prawej na nóż. Nie przepada za sposobem noszenia broni na plecach, tak zawieszone toleruje jedynie łuki i kołczany.
  Z racji wojowniczego stylu życia i burzliwej przeszłości, jej skóra pokryta jest licznymi bliznami. W wielu miejscach ma mniej lub bardziej widoczne ślady, najczęściej po cięciach, najbardziej pokiereszowane wydają się być przedramiona. Z tych najbardziej widocznych blizn wymienić można:
   → zabliźnienia na łopatkach i nasadzie skrzydeł po biczu;
   → długa i płaska blizna wzdłuż prawego przedramienia, po walce z Drozdem;
   → ślad po ugryzieniu wampira, na lewej stronie szyi (pamiątka po chwili zapomnienia Drozda);
   → ślad po postrzale z broni palnej, pod lewym obojczykiem, niemal przy samym stawie barkowym;
   → pozioma blizna między siódmym i ósmym żebrem z prawej strony, po pchnięciu sztyletem;
   → ślad po grocie strzały poniżej żeber z prawej strony, po spotkaniu z Eris;
   → potrójna blizna na lewym udzie, po pazurach Christophera, pozostałość po najgłębszym fragmencie rany;
   → skaryfikacja symbolu fleur-de-lis na karku, pod linią włosów.

  Ciężko opisać wszystko, co dzieje się w głowie Białowłosej w krótkich, zwięzłych słowach. Wszystkie jej zachowania posiadają wiele płaszczyzn, są wielowymiarowe. Wiele cech może wydawać się dziwnymi, niekiedy Anastazja może wydawać się wręcz niespełna rozumu. Patrząc przez pryzmat jej trudnej przeszłości, niektóre reakcje przestają być tak skrajnie odległe od normalnych, niestety, anielica rzadko dzieli się swoją historią z kimkolwiek, stąd trudno tłumaczyć jej codzienne reakcje przeżyciami. Jeśli chodzi o kontakty z ludźmi, Anastazja posiada dwie odmienne twarze, siedzą w niej dwa zupełnie różne, niezgodne i sprzeczne z sobą charaktery.
  Na pozór, z ogółu i z zewnątrz, Ann jest po prostu aspołeczna. Dla każdego pozostaje zimna, oschła i nieprzyjemna, wręcz odrzucająca. Wiecznie patrzy na wszystkich wilkiem i rzuca mordercze spojrzenia spode łba. Nie wdaje się w luźne konwersacje, a mimika jej twarzy nie mówi w zasadzie nic - wszystkie jej ruchy są bezemocjalne, robotyczne. Obcych nieustannie śledzi wzrokiem i utrzymuje bezpieczny od nich dystans. Przeszywa czarnymi oczami na wylot, zupełnie nie kryjąc ogólnej niechęci. Stara się sprawić wrażenie niebezpiecznej. Pomaga, ale tylko z poczucia obowiązku lub ze względu na własne korzyści. Nie dzieli się przemyśleniami i słyszy, ale nie słucha. W każdej chwili pozostaje gotowa wyciągnąć broń, jeśli tylko delikwent przekroczy magiczną granicę osobistego terytorium anielicy bez jej pozwolenia. Pozostaje głucha na wszelkie uwagi, lekceważy i nie szanuje nieznajomych. Jest doszczętnie wyprana z emocji, kryje swe słabości i przeszłość. Wygląda na kruchą i niezdolną do obrony samej siebie, a sprawia wrażenie bezdusznej, bezwzględnej, dla której zabicie nie stanowi problemu, co w pełni zgadza się z prawdą. Jest bezwzględną morderczynią i swoje drugie ja okazuje nielicznym.
  Dla osób, które są dla niej ważne staje się wręcz inną osobą. Za drogimi sobie istotami skoczy w ogień. Przebywając w dobrze znanym sobie środowisku, nie stroni od uśmiechów. Lubi się bawić, wygłupiać i wbrew pozorom - lubi czuć się dla kogoś ważna. W jej życiu latami miłości i przyjaźni po prostu nie było, dlatego w tych aspektach życia pozostaje sceptyczna, ostrożna. Ma problemy z zaakceptowaniem fizycznej bliskości nawet osób, którym ufa. Zawsze potrzebuje czasu. Bywa czuła i miewa przebłyski kompletnie szalonych pomysłów. Potrafi uczyć tego co umie i z chęcią dzieli się wiedzą. Niezwykle rzadko anielica bywa w melancholijnym nastroju, a na takie chwile załamania pozwala sobie jedynie pośród najbardziej zaufanych osób (które swoją drogą bardzo rzadko nazywa przyjaciółmi). Można wtedy wyciągnąć od niej naprawdę wszystko. Nawet jej najgłębsze przemyślenia na temat własnej egzystencji. Anastazja całkiem lubi (i całkiem umie) też śpiewać anielskim głosem, więc jeśli ładnie się ją poprosi, może coś tam zanucić. Ma dwie lewe ręce do instrumentów muzycznych, zdecydowanie woli szablę i miecz.
  W samotności robi wszystko to, na co nie odważyłaby się przy innych. Niekiedy tańczy, niekiedy śpiewa, niekiedy bezmyślnie bazgrze po kartkach, z czego wychodzą czasem ładne rysunki, zawsze jednak pozostaje czujna, a jej wyczulony słuch wychwyci każdy szmer powietrza - nie da się zaskoczyć. Ma wieczne poczucie zagrożenia i manię prześladowczą. Ma niezwykłą wolę przetrwania, mocno rozwinięty instynkt samozachowawczy. Jest silna w swoich postanowieniach, zawsze zdobywa wyznaczony sobie cel. Od wszelkich nałogów trzyma ogromny dystans. Nie pije, nie pali, nie robi niczego podobnego. W trudnych sytuacjach potrafi do tego stopnia wyhamować reakcję iż sprawia wrażenie obojętnej. W grupie często przyjmuje rolę przywódcy, potrafi zapewnić sobie autorytet. Nienawidzi się podporządkowywać, dlatego często działa na własną rękę. Jest niezwykle odważna, nie cofnie się przed niczym. Niekiedy jest nawet niewłaściwie i ślepo nieustraszona. Bywa impulsywna, niekiedy działa pochopnie, choć stara się zawsze przemyśleć ewentualne konsekwencje swoich poczynań. Ma skłonności do rozwiązywania wszystkiego siłą. W jej zachowaniach praktycznie nie ma złotego środka, zawsze wpada ze skrajności w skrajność. Zmienia się błyskawicznie, każdy jej ruch pozostaje nieodgadniony dla innych. Jest waleczna, wojownicza i nieufna, co mocno gryzie się z wizerunkiem anioła. Nie boi się śmierci, gdyż otarła się o nią już kilka razy, tak więc zna gorzki smak umierania.
  Jest bystra, spostrzegawcza, długie lata walki o prawo do bytu wyostrzyły jej zmysły. Jest inteligentna, mądra, szybko się uczy. Ma jednak pamięć wybiórczą, mimo że zapamiętuje na długo i prawie nigdy nie zapomina, rzeczami mniej ważnymi nie zajmuje sobie głowy. Potrafi być każdym, kim być będzie chciała, potrafi udawać, kłamać i kręcić bez mrugnięcia okiem. Świetna aktorka.
  Generalnie jest osobą trudną, o mocnym, silnym charakterze, często mocno wpływającym na innych. Nieustępliwa i nieugięta.
  Anastazja z całą pewnością nie należy też do osób które wyznają zasadę mówiącą o tym, że im więcej mamy przyjaciół, tym mniej mamy wrogów. Dla niej, jest wręcz odwrotnie.

  To jedna z tych rzeczy, których po prostu się nie podaje. Można ją poznać, ale nigdy nie można nigdzie znaleźć, bo Anastazja jest kimś, kto latami pojawiał się i znikał niczym duch.

  Wszystkich postrzega jako potencjalnych wrogów, dlatego ma trudności z nawiązywaniem relacji.
  Najgorzej rzecz się skończyła dla Christophera. Mężczyzna kilka razy próbował się do niej przystawiać, a anielica w akcie obrony własnej dotkliwie sprowadziła go do parteru jednym celnym kopniakiem. Lubiła się nad nim znęcać psychicznie, wiedziała, że budziła w nim lęk i często to wykorzystywała przeciwko niemu. Konflikt urósł do tego stopnia, że po próbie gwałtu zabiła go z zimną krwią.
  Niezbyt pozytywnie rozpoczęła znajomość z Cedrickiem. Po walce nad klifami pozwoliła mu odejść i zająć się sobą, ale spisała na swoją osobistą, czarną listę, podobnie zresztą, jak Beatrice G.. Dziewczyny spotkały się już parę razy, ale Anastazja pamięta ją tylko przez mgłę, z podziemi, gdzie była więziona i Beatrice przyszła podać jej kolejną porcję otępiającego narkotyku.
  Christian i Bastien, dwaj Norwegowie, którzy okazali się walczyć z nią na tej samej wojnie, choć po dwóch przeciwnych stronach. Z tym pierwszym złapała jakąś nic porozumienia, choć ugodą jeszcze trudno to nazwać. Z tym drugim ma znacznie bardziej na pieńku, bez dobrej duszy obok, łagodzącej narastające emocje może się to źle skończyć.
  Całkiem niedawno uświadomiła sobie, że Drozda obdarzyła uczuciem, które nie sądziła, że w niej istnieje. Dla niej samej jest to szokiem, wciąż się tego wypiera, choć przestała próbować wyrzucić z głowy, dodatkowo żyje w przekonaniu, że miłość jest czymś dla niej zakazanym. Uciekła od wampira, żeby chronić go przed samą sobą, ale ten znalazł ją i przekonał, by jednak spróbować. Można powiedzieć, że są razem, choć jest to dla niej kompletną abstrakcją.

  Anielica posiada wierzchowca, zwierzak był prezentem od bogini Santy. Jest trudny w opanowaniu, nieposłuszny, złośliwy, bez szacunku do jeźdźca, z licznymi napadami agresji. Anastazja jako tako zdołała już wypracować sobie u niego autorytet i ogier najczęściej ogranicza się do podgryzania, prób kopania czy nieposłuszeństw pod siodłem, ale widać po nim, że ciągle kombinuje, jak utrudnić jej życie, testuje jeźdźca bez ustanku. Na co dzień udaje się Anastazji tłumić objawy jego buntu, ale wobec obcych to nadal zło wcielone, atakuje wszystko, co się rusza, taranuje, próbuje zadeptać, nie daje się tknąć, ani podejść. Spuszczony z liny zachowuje się jak wściekły pitbull.
  Ogier nie został właściwie nazwany i An cały czas mianuje go imieniem "roboczym" - Czarny, od czarnej jak noc sierści. Wszelkie wady charakteru koń nadrabia ponadprzeciętnym pięknem i znakomitym ruchem. Czarny nie należy do żadnej konkretnej rasy, ale najbliżej byłoby mu do koni fryzyjskich, jest od nich jednak większy, szybszy i bardziej wytrzymały. Sto osiemdziesiąt cztery centymetry w kłębie czystej furii, mocno umięśniony, o ciężkiej budowie - Anastazja wygląda przy nim na maleńką i kruchutką. Ogier bez wątpienia byłby w stanie zabić ją jednym kopnięciem. Różnica wzrostu:

  Anielica często miewa problemy ze wsiadaniem na wierzchowca bezpośrednio z ziemi. Koń ma obszerny, zamaszysty ruch, porusza się z lekkością i gracją. Drzemią w nim ogromne pokłady siły, których często nadużywa. Potrafi rozpędzić się do naprawdę dużych prędkości, ma potencjał, ale przez zimę spadła mu wydolność. Stopniowo ją poprawia. Skacze całkiem dobrze.
  Zdjęcie. Galeria inspiracji.
  Anielica często jeździ na podwójnej wodzy. Wygodne siodło na drewnianych łękach zawsze przypina na podpierśniku i podogoniu, żeby nie zsuwało się na żadną ze stron. Zawsze przypina też torbę i broń.

  Anastazja i broń to niemal synonimy. Prawie się z nią nie rozstaje, traktuje jak obowiązkowy element ubioru niczym buty czy koszula. Nosi na sobie stale po kilka rodzajów, dwa to absolutne minimum, a im więcej, tym lepiej.
  Najbardziej rozpoznawalną bronią An jest jest jej szabla, którą nie sposób pomylić z jakąkolwiek inną bronią. Została wykuta przez anielstwo jeszcze dla ojca Anastazji, po którym ją odziedziczyła jako jedyną pamiątkę. Z dwusiecznym piórem, o niewielkiej krzywiźnie, długości około osiemdziesięciu centymetrów. Wykonana z niezwykle wytrzymałych i trwałych materiałów, prawdopodobnie lepszych od legendarnej stali damasceńskiej, co pozwala stawiać opór nawet ciężkim mieczom. Zawsze zachowana w idealnym stanie, wypolerowana, naostrzona, pokryta stosunkowo niedużą ilością rys. Anielica nigdy nie zaostrzyła jej do pełni możliwości, lecz i bez tego zdolna jest przeciąć batystową lub jedwabną chustkę w locie. Bogato zdobiona z elementami srebrnymi, część ostrza najbliższa rękojeści grawerowana roślinnym motywem. Na wzór rapierów, od jelca po głowicę poprowadzone są liczne obłęki mające chronić dłoń i nadawać osobistego charakteru. Po wewnętrznej stronie jednego z nich widnieje podwójna, grawerowana ozdobną czcionką inskrypcja: Ellith Lenea'r i Anasis Lenea'r. Podobna, znajdująca się na drugim obłęku, brzmi: No'fasino rescindo ante nihili, co z tłumaczenia z anielskiego znaczy: Nie cofnij się przed niczym. Zdjęcie poglądowe zdobień.
  Pistolety Anastazji, nie inaczej jak szabla, są mocno spersonalizowane. Bliźniacze czarnoprochowce z zamkiem skałkowym, również grawerowane i zdobione. An lubi z nich strzelać dla samego strzelania, bardzo często czyści, by pozostały w stanie idealnym i nie zajęły się rdzą. Zdjęcie zdobień.
  Ostatnią z broni, którą Anastazja nosi stale przy sobie są sztylety. Przy sobie ma minimum trzy - jeden dłuższy, przy pasku, schowany w pokrowcu nad krzyżem, po dwa krótsze, schowane w cholewkach butów. Obosieczne, ścięte, przystosowane do zdania jednego, ostatecznego pchnięcia. Często je zmienia, często kupuje nowe. Ma już małą kolekcję, wiele z nich również posiada grawer bądź inną formę zdobień. Zdjęcie.
  Kiedy Anastazja wyjeżdża gdzieś konno, zazwyczaj mocuje do siodła dwa dodatkowe, długie ostrza i łuk z kołczanem.
  Poza szablą, która jest niejako pamiątką rodową, nigdy swojej broni nie podpisuje, nawet inicjałami.

→ Posiada moc władania śniegiem i lodem.
→ Opanowała do perfekcji sztukę szermierczą, świetnie włada szablą i mieczem, choć zdecydowanie wygodniej jej z tą pierwszą.
→ Dobrze strzela z broni palnej i łuków, rzadko chybia.
→ Dobrze walczy wręcz.
→ Doskonale opanowała jazdę konną, ma w sobie zdolności do zaklinania koni.
→ Pamięta kilka przepisów zielarskich, zna się na ziołach.
→ Jeśli odpowiednio dużo poćwiczy, jest w stanie złapać strzałę w locie, szybka, o doskonałym refleksie.
→ Zna cyrylicę i podstawy rosyjskiego, choć w cyrylicy czyta powoli, składając literki.
→ Z racji podobieństwa języka anielskiego do łaciny zna ją bardzo dobrze, jest w stanie płynnie mówić po łacińsku, pamięta całkiem sporo sentencji.
→ Podczas swojego długiego życia wielokrotnie podróżowała po świecie, poznając tym samym wiele języków - potrafi bezproblemowo naśladować akcent większości najpopularniejszych języków Europy.
→ Płynnie mówi po łacinie i anielsku, a także francusku, hiszpańsku i angielsku.
→ Zrozumie sporo włoskiego i trochę polskiego oraz języków germańskich.
→ Wie, jak ręcznie grawerować i jeśli tylko dostanie w ręce odpowiednie narzędzia, jest w stanie zrobić piękne zdobienia. Swoją broń graweruje sama.
→ W czasie przebywania wśród kozaków wyuczyła się spektakularnego tańca z szablami.

  Moc władzy nad lodem, a bardziej opanowanie tej mocy, podlega stopniom i wymaga trenowania, podobnie jak moce ras. U Anastazji stopnie dotyczą jedynie mocny nadnaturalnej - jest mieszanką i nie posiada standardowych umiejętności ani anioła, ani hipnotyzera.
→ Stopień 0 - Brak jakiejkolwiek kontroli, zamraża wszystko, czego dotknie, a w przypadku dotyku istoty żywej razi potężną dawną zimna zdolną dosłownie zmrozić krew w żyłach.
→ Stopień 1 - Szczątkowa kontrola. Przy dużym skupieniu jest w stanie zapobiec zamrożeniu dotkniętego przedmiotu, a odczucie w przypadku kontaktu ze skórą wyhamować do poziomu, który jest możliwy do wytrzymania. Nie potrafi cofać lodu.
→ Stopień 2 - Niepewna kontrola ograniczająca się do zapobiegania niechcianemu zamrożeniu, gdy jest tego świadoma. Przypadkowy dotyk najczęściej kończy się zamrożeniem, którego nadal nie jest w stanie cofnąć.
→ Stopień 3 - Opanowanie mocy na tyle, by być w stanie nie zamrażać dotykiem wszystkiego dookoła pod warunkiem spokoju. W przypadku nagłych emocji i ferworu walki zdarzają się incydenty przypadkowego użycia mocy.
→ Stopień 4 - Moc wymyka się spod kontroli tylko w przypadkach nadzwyczajnego wzburzenia lub osłabienia. Gdy się postara, jest w stanie cofnąć zamrożenie, czy rozmrozić śnieg.
→ Stopień 5 - Pełna kontrola nad mocą w kontakcie bezpośrednim, zarówno w kwestii mrożenia, jak i cofania jego efektów, świadome kontrolowanie poziomu chłodzenia. Incydenty przypadkowego zamrożenia z odległości.
→ Stopień 6 - Przy odrobinie wysiłku udaje się zamrażanie z odległości. Próby wywołania zimnego powiewu, śnieżnej bryzy czy niedużej zamieci udają się sporadycznie, a niekiedy nawet niezamierzenie.
→ Stopień 7 - Zamrażanie i odmrażanie z odległości przychodzi bez trudu. Niepełna kontrola nad efektami pogodowymi, które raz się udają, a raz nie, choć nie zdarza się już wywoływanie przypadkowe.
→ Stopień 8 - Pełna kontrola nad mocą, zarówno w kontakcie bezpośrednim, jak i na odległość, mrożenie i odmrażanie przychodzi bez trudu, kontrolowanie natężenia chłodzenia, czy wywoływanie śnieżycy to tylko część z możliwości.

→ Galeria inspiracji.
→ Spoglądając w jej oczy, przy odrobinie chęci można dostrzec jej myśli, odczytać emocje i uczucia niczym własne. Nie jest w stanie tego powstrzymać, może co najwyżej skierować myśli na inny tor, lecz niezbyt jej to wychodzi.
→ Na karku, tuż pod linią włosów ma czterocentymetrową skaryfikację w kształcie fleur-de-lis. Zazwyczaj pozostaje zakryta przez włosy, choć anielica nie ukrywa jej w szczególny sposób. Wzór.
→ Posiada własny dom na obrzeżach miasta.
→ Głos, głos, głos, jako anioł potrafi też wejść na bardzo wysokie rejestry i brzmieć w taki sposób.
→ Zazwyczaj jeździ na bardzo ostrych wędzidłach.
→ Nie znosi dzieci i psów.
→ Nie znosi, kiedy ktoś bez pozwolenia dotyka jej skrzydeł lub włosów, o skórze już nie wspominając. Sama obecność w zbyt bliskiej odległości też jest niebezpieczna.
→ Ma arachnofobię i manię prześladowczą.
→ Ma częściową chiraptofobię (lęk przed dotykiem).
→ W pewnym sensie boi się spać - prawie zawsze ma koszmary, przywykła do kilku krótkich drzemek w ciągu dnia, zamiast przesypiania całej nocy, co niweluje przymus stykania się z koszmarami.
→ Bardzo często do mowy wplata hasła obcojęzyczne.