Sarnia polana

Opuścił ręce mechanicznie i komicznie zarazem, jakby należały do szmacianek kukiełki. Trzeba przyznać, że bawił się znakomicie.
- Ups... - Uśmiechnął się półgębkiem, kiedy ta wylądowała pupą na ziemi. Skrzyżował ręce na piersi i spojrzał na nią spokojnie, wręcz zadowolony z takiej reakcji. W istocie, sama się prosiła, by zrealizował swój skrzętnie skrywany plan.
Jasne, że rozszyfrował jej osobliwego focha. Dziwnym się zdawało, że reagowała tak na zwykły strumień, ale nie podlegało dyskusji, że to właśnie on był przyczyną całego zamieszania. Najwyraźniej sprawa jest grubsza niż irytująca dziura w bucie, ale tym zajmie się później.
- Tak, chyba nie mam innego wyboru - przyznał bez wahania, zaraz doskakując do niej od boku i porywając na ręce. - Zamknij oczy - rzucił, kierując się z powrotem do strumienia. Jeden kamień, drugi, trzeci, kłoda, która na chwilę przechyliła się pod nimi z cichym pluskiem, a potem znowu szelest trawy. - Tylko mnie nie zabij... - zaśmiał się cicho, po czym podniósł wzrok na Gwiazdkę. Klacz przyglądała im się, dopóki nie stanęli na drugim brzegu, wtedy postanowiła ewakuować się na grzbiet wzniesienia.